Chapitre 3 „Kuroi Namida”

(w odtwarzaczu wybierz utwór numer pięć)

    „Kuroi namida nagasu
     Watashi ni wa nani mo nakute kanashisugite
     Kotoba ni sae nara nakute
     Karadajuu ga itami dashite

    Taerarenai hitori dewa.” *

                                                               A. Tsuchiya

    Świt zabarwia poranną mgłę złotą barwą wstającego słońca. Londyn budzi się w cieple, tak niepodobnym do późnojesiennej pory. W pokoju ze szkła cicho otwiera oczy brązowowłosy mężczyzna. Przez chwilę przygląda się witrażom, które nabierają nowego znaczenia w blasku dnia. Wciąż go oczarowują, wciąż jest w stanie wyczuć w tym miejscu odrobinę magii z poprzedniej nocy.

    Odwraca się na bok, lecz uśmiech niknie na jego ustach. Drugą połowę materaca, na której kilka godzin wcześniej zasnęła dziewczyna, zastaje pustą. Na ułożonych poduszkach spoczywa złożona na pół kartka.

    Otwiera ją drżącymi dłońmi. Eleganckie, pochyłe pismo zdaje się zbyt oficjale. Zamyka oczy, nie wierząc w realności sytuacji, w jakiej się znalazł. Po chwili odrzuca papier w kąt i wtula głowę w poduszki. Choć chce jak najszybciej stamtąd odejść, nie ma na to odwagi. W ciągu kliku krótkich minut ponownie zapada w sen.

● ● ●

    Emil drży. Po jego chłopięcej twarzy spływają strumienie łez. Kapią na jasną koszulę, na ciemne dżinsy i dłonie leżące bezwładnie na udach. Pozostając w tym stanie od kilku godzin, powoli opada z sił. A jednak gdy otwierają się drzwi, wciąż jest świadomy tożsamości wchodzącej osoby. Wtula się w jej wyciągnięte ramiona i płacze już nie w ciszy, lecz głośno zupełnie jakby ktoś wyrywał mu serce z piersi.

● ● ●

    Kiedy przekroczyła próg jego domu od razu wyczuła, że coś jest nie w porządku. Brak jakichkolwiek dźwięków był wręcz nienaturalny, podobnie jak porozrzucane po całym parterze rzeczy.  Wchodząc na górę, wiedziała, że stało się coś złego.

    Gdy zastała drzwi do sypialni zamknięte, poczuła strach. Najsilniejszy z możliwych. Jedno kopnięcie wystarczyło, by zawiasy nie wytrzymały.

    Zobaczyła go skulonego na podłodze, pogrążonego w bezgłośnym szlochu. Opadła przy nim na kolana, objęła bezbronne ciało i pozwoliła mu wypłakać w siebie cały ból i smutek.

● ● ●

    Zdawało się jej, że męczył się cały dzień. W rzeczywistości była to niecała godzina, lecz czas bawił się emocjami obojga, dłużąc się w nieskończoność.

    Kiedy Emil zaczął się wreszcie uspokajać, dziewczyna oparła go o ścianę i zeszła do kuchni. Potrzebowała czegoś mocnego zarówno dla siebie jak i dla niego, by zdołał odpowiedzieć na jej pytania.

    W lodówce znalazła dobrze schłodzoną, prawie pełną butelkę czystej wódki. Odkręciła zakrętkę i wypiła kilka szybkich łyków. Gorzki napój palił w gardle, nieznacznie wykrzywiając usta.

    Zaniosła alkohol do sypialni i delikatnie włożyła chłodne szkło w dłoń przyjaciela. Ten upił niewiele, kaszląc, lecz odniosło to zamierzony skutek.

    Dziewczyna usiadła przy chłopaku, i zabierając trunek zaczęła pytać.

● ● ●

    - Byłem w Platinium, całowałem się z kimś. Nie widziałem go wtedy. Nie miałem pojęcia, że mnie obserwował. Napuścił na nas kilku facetów. Nie bili po twarzy, tylko tam gdzie nie widać – mówiąc to, Emil podciąga koszulkę, dostrzegając jednocześnie przerażenie w oczach przyjaciółki na widok ciemnych plam, pokrywających jego klatkę i brzuch.

    - Nikt nie reagował. Bali się. On w tym nie uczestniczył. Stał tylko z boku i się uśmiechał. Nigdy nie zapomnę satysfakcji bijącej z jego wzroku. To sadysta – przerywa, by złapać oddech, lecz powraca do historii dopiero po kilku minutach. Kończąc ją, zamyka oczy, jakby próbował uchronić się przed łzami, które i tak wypływają spod zaciśniętych powiek.

    - Tamten chłopak, ten z którym się wtedy całowałem… on dostał najmocniej. Nie mógł wstać z ziemi. I to tylko dlatego, bo był wtedy ze mną. Gdyby nie ja… - nie kończy, nie ma sił. Obejmuje tylko ramionami kolana i ponownie opada w otchłań rozpaczy.

    Po chwili czuje ciepło jej ciała, dłonie głaszczące plecy, usta scałowujące łzy z policzków i cichy, kojący głos.

- Nie płacz kochanie. Ciiii… Nie płacz. Już dobrze. Jestem tutaj, jestem przy tobie. Zawsze będę. Nie płacz.

    Choć wie, że to kłamstwo, że nic nie jest w porządku, poddaje się. Ufa przyjaciółce. Nigdy go nie zawiodła. Opiera głowę na jej piersi i wsłuchuje się w bicie serca. Po jakimś czasie przestaje płakać. Jednak smutek i cierpienie pozostają. Nie chcą odejść.

    Emil spogląda w pełne miłości i zrozumienia oczy, których barwa zawsze przywodziła mu na myśl granatowy ogień. To spojrzenie towarzyszyło chłopakowi przez całe życie.

    Żal zostaje powoli wyparty przez uczucie, które żywi do dziewczyny. I choć ból pozostaje, ona wyciąga do niego butelkę pełną zbawiennego zapomnienia. Ostatnim wspomnieniem, które pozostaje w jego umyśle jest zaciśnięta na szkle dłoń z błyszczącym pierścionkiem armour od Vievienne Westwood, zdobiącym palec wskazujący. 

_____________________

* "Ronię Czarne Łzy,
Jestem nikim. Pełna smutku.
Nie potrafię wymówić choćby słowa.
Ból tryska wewnątrz mnie, a ja
Nie mogę tego znieść, nie w pojedynkę."