Chapitre 4 „Mal”

(w odtwarzaczu wybierz utwór numer sześć)

    
    Tak dziwnie smutne są te piękne, ciemne oczy, kiedy spoglądając w nie dostrzega odbicie własnej duszy. Ona jest pełna gniewu, złość unosi się nad nią w powietrzu, tworząc chmurę, która ciska gromy, lecz z jej wzroku spoziera jedynie smutek. I żal.

    Mógł ją wtedy zatrzymać. Przeprosić. Nie wiedziałby jednak, co powiedzieć. Jak się wytłumaczyć.

    Był zbyt dumny. Nie potrafił przyznać się do czegoś sam przed sobą, więc jak zrobić to przed kimś innym? Bał się. I nie akceptował tego strachu.

    ● ● ●

    Emil cicho śpi, otulony kocem w orientalne wzory. Na ścianie nad jego głową tkwi nieruchomo łapacz snów. Patrząc na kolorowe pióra, przyjaciółka ma nadzieję, że przyniosą mu ukojenie, odpędzając koszmary.

    Wychodzi po kilku godzinach, całując na pożegnanie przyjaciela nieświadomego tego gestu. Cicho zamyka za sobą błękitne drzwi jego mieszkania i szybkim krokiem rusza w stronę centrum miasta. Mimo późnej pory ulice wypełnione są ludźmi. Mijają ją zarówno szczęśliwie pary jak i kłócące się małżeństwa. Przejeżdżający obok samochód, ochlapuje jej spodnie wodą. Ona jednak tego nie zauważa. W umyśle dziewczyny dominuje tylko jedna myśl zbyt silna, by cokolwiek mogło odwrócić od niej uwagę.

    Dostrzega go dokładnie tam, gdzie się tego spodziewała. Stoi przed wejściem do klubu muzycznego, rozmawiając z kilkoma osobami.

    Podchodzi do niego powoli, jej ciało staje się nagle dziwnie sztywne. Czuje mrowienie w dłoniach, które od dłuższego czasu zaciskała w pięści.

     Szybko ją zauważa. Przywołując na usta ironiczny uśmiech, wychodzi na spotkanie. Otwiera usta. Ona jednak jest szybsza.

     Mężczyzna dotyka rozbitej wargi i przygląda się krwi, której barwa przypomina czerwone wino. Tak pięknie lśni w blasku padającym z ulicznych latarni. Trudno oderwać od niej wzrok.

- Całkiem niezły masz ten sierpowy – stwierdza, przenosząc spojrzenie na dziewczynę. Ona jednak ignoruje jego uwagę i bardzo cicho szepcze:

- Jak mogłeś?

     Ku jej zdziwieniu mężczyzna uśmiecha się w odpowiedzi.

-  Jak mogłem nie obronić tego ciosu? Fakt, powinienem…

     Dziewczyna spogląda na niego, a on przez chwilę odnosi wrażenie, jakby wewnątrz jej niebieskich oczu szalał prawdziwy sztorm, granatowe fale podnosiły się i opadały, gotowe zniszczyć każdą przeszkodę, którą napotkają na swej drodze. 
    Zdumiony przerywa zdanie w pół słowa. Stoi tak naprzeciw niej, nie pamiętając, co chciał przed chwilą powiedzieć.
- Możesz mi to wytłumaczyć? - jej głos jest dziwnie nienaturalny - Jak można zrobić coś takiego niewinnej osobie?

     Odwraca wzrok. Wraca myślą do czasów, kiedy stojąc nad brzegiem jeziora, obserwował tę samą dziewczynę, związaną z pewnym chłopakiem, delikatnym i kruchym niczym zamek z piasku. Wystarczył podmuch, by go zniszczyć. Ona zamieniła się w huragan. Zraniła go. Zostawiła. A on tak bardzo ją kochał.

     Cierpiał długo. Wiele dni i nocy przesiedział wpatrzony w gwiaździste niebo z oczami pełnymi łez. Lecz w końcu zrozumiał. Zapragnął znów z nią porozmawiać, pogodzić się. Wyciągnął rękę na zgodę.
     A jednak ten chłopak był jego przyjacielem. I dlatego mężczyzna nigdy nie potrafił dokonać tego samego, nie umiał jej wybaczyć. Lecz mimo tego, przez te wszystkie lata dziewczyna zdążyła go zaintrygować. Zaczął zdawać sobie sprawę, że coś w niej go pociąga, ta jej wrodzona tajemniczość, ograniczenie w okazywaniu uczuć. Dziwne emocje mieszając się ze złością tworzyły poemat, którego nie umiał zinterpretować. I to go bardzo bolało.

     Spoglądając teraz w te zbyt głębokie oczy, wyrzuca z siebie cały gniew, który od dawna tłumił.

- Niewinnej? Nie kpij sobie ze mnie! On nigdy taki nie był. Jest jedyną osobą, która coś dla ciebie znaczy. Wiem, że uwielbiasz bawić się uczuciami innych. Ale nawet gdy pozostajesz nieczuła na świat dookoła, on jest twoją jedyną słabością. Ponieważ tylko na nim naprawdę ci zależy. Dlatego krzywdząc jego, jestem w stanie skrzywdzić ciebie. 

     Dziewczyna głośno wciąga powietrze. Jest zaskoczona. Zła. Wszystko w niej krzyczy, żąda ponownego uderzenia. A jednak, gdzieś głęboko w jej wnętrzu, pojawia się inne uczucie i powoli wędruje ku sercu.

    Spogląda prosto w krystaliczne oczy mężczyzny i odpowiada łamiącym się głosem:

-  Współczuję ci, wiesz? To musi być naprawdę straszne, nosić w sobie potwora i nie móc się od niego uwolnić.

     Dostrzega zdziwienie w jego wzorku, lecz nie potrafi już dłużej tłumić łez. Odwraca się i zaczyna biec przed siebie, biegnie dopóki nie braknie jej tchu.