Chapitre 2 "Remous"

 (w odtwarzaczu wybierz utwór numer cztery)  

   

    „Vita lacrimis impleta erit potest, 

    Sed ignis in cordibus semper ardebit,

    Carmen de nobis oris not iverit,

    In noctis tenebris not tacerit.

    Morimus et nascimus denuo.” *

    Niebo usłane jest gwiazdami. Każda z tych pozornie maleńkich, srebrzystych iskier różni się od pozostałych. Niepowtarzalne i nieregularne. Skrzące się plamy na czerni firmamentu stanowiące jedyne źródło światła nad uśpionym Londynem.

    Przygląda się tym obserwującym go z góry oczom pełen dziwnej nostalgii. Występ wprowadził jego zmysły w nastrój, który nie sposób opisać, i z którego nie sposób się uwolnić. Za każdym razem, gdy zamyka powieki, umysł na nowo odkrywa hipnotyczną głębię jej spojrzenia, intensywną mieszaninę barw, uderzającą do głowy niczym dobrze schłodzony alkohol. Nie wie już, czy naprawdę dostrzegł w niej ocean, czy to jego wyobraźnia nakreśla wyimaginowany schemat rzeczywistości.

    Wyciąga srebrną zapalniczkę, której metaliczna powierzchnia połyskuje w blasku gwiazd. Przez chwilę bawi się nią, rozpamiętując występ. Jednak kiedy powraca myślami do wzroku wokalistki, nie potrafi ponownie znieść dreszczu przebiegającego po karku.

    Niewielki płomień rozbłyska w ciemności nocy, rozrywając ją na pół niczym skrzydła nurkującego jastrzębia przecinające powietrze.

    Mocno zaciąga się papierosem, czując jak słodka woń wędruje powoli do płuc, kojąc zmysły. Filtr smakuje wiśnią tak nienaturalną, że aż uzależniającą. Dym gęstnieje w mroźnym powietrzu, tworząc rodzaj szkicu utkanego z szarego pyłu.

    Podchodzi cicho i opiera się o balustradę tuż przy nim. Dostrzega ją dopiero, gdy jej oddech miesza się z tytoniową zawiesiną, niszcząc wcześniejszy obraz. 

     Stoi zbyt blisko, czuje ciepło ciała dziewczyny w miejscu, gdzie stykają się ich ramiona. Choć nie patrzy na nią, wie, że się mu przygląda.

    Unosi dłoń z papierosem do ust, lecz ona wyjmuje go spomiędzy jego palców. Spogląda na nią zaintrygowany i ponownie przepada w morskiej głębinie. Tym razem jednak woda nie naciska na ciało, lecz delikatnie je obmywa, sprawia, że mężczyzna czuje się, jakby nurkował. Wśród nieodkrytych dotychczas raf. Bez potrzeby oddychania.

     Dziewczyna podchodzi bliżej. Odwraca się do niej przodem. Jej piersi dotykają jego torsu. Oddycha coraz szybciej, a ona zakłada mu ręce na szyję i szepcze cicho do ucha, wywołując tym ciarki, przebiegające po plecach mężczyzny.

- Zimno ci?

    Nie czekając na odpowiedź, bierze go za rękę i wyprowadza z tarasu. On o nic nie pyta, jedynie podąża za nią krętymi schodami w górę budynku. Zimny wiatr kąsa osłoniętą twarz. Przez mijane, gotyckie okna dostrzega powoli pustoszejącą salę balową. Ślizga się na oblodzonych stopniach, po których jego przewodniczka kroczy pewnie.

    Docierają do niewielkiego pomieszczenia częściowo wbudowanego w dach. Ściany są tu oszklone, pokryte witrażami, lecz zdają się być bardziej wytrzymałe niż przeciętny, ciekły kryształ. Nigdzie nie widać drzwi.

     Ona jednak ich nie potrzebuje. Wyjmuje jedną z większych płyt, i uśmiechając się, wkracza do środka. Nie wiedząc dlaczego tak jej ufa, schyla się i ostrożnie wchodzi za nią.

    Przez kilka krótkich sekund wnętrze stwarza pozory pustego. Potem dziewczyna kolejno zapala kinkiety. To, co oświetlają wywołuje w mężczyźnie zachwyt.

    Spogląda na ciemnofioletowe kwiaty, których płatki zdają się błyszczeć w półmroku, na stary gramofon z czereśniowego drewna, książki, których wytarte już oprawki roztaczają wokół siebie niepowtarzalny, nostalgiczny klimat, poduszki rozrzucone obok materaca powierzchnię, którego zdobią wyhaftowane, mitologiczne sceny, abstrakcyjny obraz, przedstawiający wszystko i nic, zdający się odżywać w półmroku.

    Znajdują się w szklarni, jednak tak niesamowitą widzi pierwszy raz w życiu. Spogląda na dziewczynę, pragnąc usłyszeć słowa wyjaśnienia, lecz nie musi pytać. Wkładając płytę do gramofonu, odpowiada zupełnie sama, jakby czytała w jego myślach.

- Mój ojciec wykupił ją dla mnie. Bym miała w Londynie miejsce, w którym mogę pozwolić rodzić się natchnieniu, swoją małą utopię.

    Przygląda się jej oczarowany, obserwuje jak powoli do niego podchodzi, ściągając marynarkę. Ubranie upada na ziemię, a ona delikatnie całuje szyję mężczyzny.

- Żebym mogła pozwolić chwili żyć. I chcę tego. Teraz. 
   Przyciąga ją do siebie, zaciąga się zapachem jej skóry, wplata palce w krótkie, burgundowe włosy i zachrypniętym głosem szepcze:

- Chodź do mnie. 

    To, co dzieje się później, zdaje się być snem. Emocje wybuchają w ciasnej przestrzeni, uczucia wirują w zapierającym dech tańcu namiętności i pożądania. Kończyny przestają się od siebie oddzielać, tworząc  niepowtarzalny obraz, lśniący w świetle nocy.

    Padając na materac, oboje ciężko dyszą. Usta mężczyzny muskają jej rozgrzaną skórę, zagłębiają się w doliny jasnego ciała. Ona obejmuje jego twarz, wplatając palce w kasztanowe włosy.

    Ich wargi wpijają się w siebie nawzajem, języki lekko łaskoczą. Pragnienie staje się zbyt silne, niemożliwe do okiełznania.

    Dziewczyna naciąga na nich cienki koc, osłaniający przed wzrokiem gwiazd. W tamtej chwili nie liczy się nic. Ni szum wiatru za oknem, ni powoli dogasające w kinkietach świece.

    Zrzucając swoją skórę, stają się naturalni i niesamowicie sobie bliscy. Nie ma tajemnic. Nie ma rzeczywistości. Są tylko oni, zatraceni w wirze emocji, zagubieni pośród łąk żądzy. Prowadzi ich pierwotny instynkt, głód wołający o nasycenie.

    Przy słowach łacińskiej pieśni scalają się ze sobą, ich ciała stają się jedną, nierozerwalną całością; gobelinem utkanym z nici czułości i uniesienia.

    Noc żyje za oknem, lecz w ich sercach rodzi się nowy blask. 

 _____________________________

* "Łzami życie może być usłane,
   lecz żar w sercach wciąż tlić się będzie,
   pieśń z ust naszych nie schodzi,
   nie cichnie w mroku nocy. 
   Giniemy i odradzamy się na nowo."