Réminiscence 1

(w odtwarzaczu wybierz utwór numer trzy)

    Antracytowy odcień skrzydeł odcina się wyraźnie na tle śniegu, umożliwiając skupienie wzroku na barwie różnej od rażącej oczy bieli.

    Przyglądając się bacznie gołębiom, spostrzega, iż szarość ich piór nie jest jednolita, przy szyi przypomina sodalit, na którym osiadła cienka warstwa kurzu, przy krańcu ogona zaś matowy grafit. Ptaki zostawiają po sobie ślady, łączące się w naturalny i niezwykły fresk.

    Oddycha mroźnym powietrzem. Zaciąga się mocno zapachem zimy, czując jak kojąca, chłodna woń rozchodzi się w płucach niczym delikatny, orzeźwiający obłok.

    Pozwala, by mróz szczypał jego szyję i policzki, by wiatr wpadał we włosy i rozrzucał je na boki. Wyciąga przed siebie dłoń, obserwując drobne płatki roztapiające się na ciepłej skórze. Zamyka oczy, delektując się dotykiem natury.

    Śmiech nadchodzi niespodziewanie. Jest jak igła przebijająca nadmuchany balon, jak kamień rozbijający szklany klosz. Przerywa odczucie koegzystencji, czar chwili pryska, pozostawiając po sobie jedynie niedosyt.

    Postać pada na śnieg, a wraz z nią jej cień. Na dotychczas nieskalanej powierzchni powstaje zarys anioła. Narysowane skrzydła rozpościerają się tuż obok rozsypanych na ziemi włosów. Ich ciemna barwa zdaje się nie pasować do jasnego krajobrazu.

     Chłopak uśmiecha się do dziewczyny i przesyła w powietrzu pocałunek. Ona jednak nie wstaje. Po chwili to on się kładzie, opierając głowę na jej piersi. Leżą tak przez długi czas, aż słońce zaczyna czerwienieć nad horyzontem, a jego długie, hematytowe promienie przesłaniają ich nieruchome sylwetki karmazynową markizą.  

     Odchodząc pozostawiają odciśnięty na śniegu kontur serafina.

 ● ● ●

      
    Wiosna przybywa na siwym rumaku, a towarzyszący jej ciepły wiatr pobudza uśpioną ziemię. Świat rozwiera powieki, rodzi się nowe życie, które powoli tonie w zieleni.

    Drobne kwiaty, zdobiące brzeg stawu rozsiewają wokół siebie słodką woń poranka. Świta.

    Dziewczyna stoi tuż nad wodą. Pojedyncze kosmyki włosów wyrywają się z warkocza, łaskocząc jej odsłonięte ramiona. Oczy ma zamknięte, usta zaciśnięte w wąską linię. W dłoni trzyma czerwoną różę, której kolce ranią jasną skórę. Burgundowa krew spływa powoli po palcach, kapiąc na liście Hepaticea Nobilis. Ona jednak zdaje się tego nie zauważać.

    Obserwując ją, dostrzega pewną nienaturalność w ułożeniu ramion, spięcie w rysach twarzy. Nie potrafi jednak rozszyfrować powodu owych reakcji.

     Poprzez gałęzie drzew przygląda się, jak dziewczyna odrywa kolejno szkarłatne płatki i wrzuca je do stawu. Unosząc się na powierzchni, kołysane przez wodę dopływają na przeciwległy brzeg.

    Zielona łodyga upuszczona zostaje na trawę i spoczywa tam niczym pieczęć na pożegnalnym liście.

     Kiedy zapada zmierzch i zapalają się latarnie na ulicach, z półmroku wyłania się wysoka postać. Podchodzi do lekko falującej, ciemnej powierzchni i podnosi z ziemi martwą roślinę.  Delikatnie przesuwa opuszkami palców po miejscach, na których zaschła krew. Niemy płacz wstrząsa ciałem chłopaka, ślady łez znaczą jego twarz niczym drogowskazy dla tych, którzy szukają prawdy o uczuciach.

 ● ● ●

    
    Ostatni dzień lata z gracją wieńczy ciepłą porę. Grzejące promienie słońca otulają florę szczelnym kokonem. Motyle wzbijają się w przestworza, przez ich różnokolorowe skrzydła przebija się światło zabarwione w urzekająco piękny sposób.

    Dziewczyna opiera się o pień drzewa, w ciemnych oczach odbija się blask ognistej gwiazdy.

    Spogląda prosto przed siebie, lecz pozostaje ślepa na widok, który się przed nią rozpościera. Myślami jest daleko od materialnego świata.

    Dostrzega w jej twarzy niepokój, którego pojedyncze wiązki przezierają poprzez maskę pozornego opanowania. Mimo to sposób w jaki nuci piosenkę, świadczy o przygotowaniu na to, co ma nastąpić. Różni się od osoby, którą spotkał wcześniej.

    Chłopak podchodzi niezauważony i dopiero, gdy siada obok, dziewczyna zdaje sobie sprawę z jego obecności. Milczą przez długi czas, lecz słowa zdają się być zbędne.

    Kiedy nadchodzi pora, by się rozstać, spoglądają na siebie z uczuciem, którego nie sposób zrozumieć. Nie jest to smutek, lecz także nie radość. Można jednak rozpoznać w nim maleńkie ziarenka szczerości i akceptacji.

    On wyciąga dłoń, ona ją ujmuje. Stoją tak przez chwilę, a słoneczny blask pada na pogodzone tym prostym gestem ciała, niczym podpis składany na niepisanej umowie.

    Rozchodzą się w przeciwne strony, lecz wrogość jest obca ich umysłom.

 ● ● ●

      
    Od chwili gdy na brzegu stawu pożegnała się z jego przyjacielem, sądził, iż więcej jej nie zobaczy. Powoli zanikała w pamięci, przeistaczała się w zamglony obraz o rozmytych konturach. Intensywny odcień włosów przygasał, głębia oczu mętniała. Nawet głos niegdyś czysty i poruszający, tracił na swym blasku.

    Choć mogła rozpłynąć się całkowicie we wspomnieniach niczym świeży zapach kwiatów w miejskim powietrzu, nie stało się tak. Fragment jej, maleńka część pozostała skryta głęboko na dnie duszy, pragnąc ujrzeć światło dzienne i gotowa uczynić to we właściwym momencie.

    Kiedy tamtego dnia wkroczył do sali balowej, usłyszał dźwięk, który szarpnął gwałtownie za struny jego serca. Cały trud włożony w zapomnienie rozpadł się na milion drobnych kawałków niczym kryształ, upadający na kamienna posadzkę.

    Była tam. Stała na scenie pewna siebie, piękna i szczera, czysta niczym jutrzenka. Wiedział o tym, choć ciemność spowijała smukłe ciało, a przydymione światła nie rozjaśniały mroku.

    To nie muzyka dyktowała nuty dla jej śpiewu, lecz to on prowadził brzmienie instrumentów za rękę niczym pasterz swoje owce.

     Tamtej nocy nienawiść jaką do niej żywił, stoczyła zażarty bój z innym uczuciem, którego nie potrafił określić. Zwycięzca pojedynku znany wyłącznie jemu, pozostał zaszczepiony w nim na zawsze.

    Wtedy patrzyła prosto przed siebie. Nie mogła go zobaczyć, spojrzenie kobaltowych źrenic padało na jedyną osobę na sali, która miała odwagę zmierzyć się z autentycznością jej wzorku.

    Emocje obecne na twarzy poruszonego człowieka zatracającego się w otchłani szafiru, zdawały się świecić w półmroku własnym blaskiem.

    Nigdy nie potrafił zrozumieć tego, jak wpływa na ludzi, tego co warunkuje ich oddanie. Jak przez mgłę obserwował schodzącą ze sceny dziewczynę, wychodzącą później na balkon za tamtym mężczyzną.

    Zamykając oczy, odczuwał dziwny chłód krystalizujący się w okolicy piersi. Nie liczył sekund. Po prostu odwrócił się i wybiegł z gmachu w zimną, śnieżną noc. Nie uciekał jednak przed nią, lecz przed samym sobą.