Chapitre 1 "Mélodie"

(w odtwarzaczu wybierz utwór numer dwa)

     Wieczorny szron przyozdabia okna wyszukanymi wzorami, utkanymi z mlecznobiałej materii. Na gładkiej powierzchni ciekłego kryształu pojawiają się obrazy osadzone w zimnym, śnieżnym krajobrazie. Spectra te zdają się być jednak prawie realne w porównaniu z ludźmi obecnymi na balu, noszącymi maski wykreowane na rzecz wiecznej propagandy.  Przestrzeń gęsta jest od złudzenia, iluzja unosi się w niej niczym poranna mgła nad łąką.

    Otaczają go wyniosłe, pewne siebie kobiety, spowite w jedwab tak delikatny i lekki, iż zdaje się jedynie przyprószać smukłe ciała niczym płatki śniegu osiadające na skórze. Choć usta mają wygięte w uśmiechu, nie jest on w stanie przyćmić chłodu bijącego z ich oczu.

    Ze sceny napływa do widowni brzmienie skrzypiec, ciche i melancholijne nuty, grane przez człowieka, którego nikt nie zna i nie zapamięta.

    Na podium z mikrofonem w dłoni stoi najpiękniejsza istota jaką kiedykolwiek widział. Ciemnobrązowe włosy upięła w wykwinty kok uwydatniający wysokie kości policzkowe, smukłą szyję i szczupłe ramiona. Zgrabną sylwetkę podkreśla długa do ziemi suknia w odcieniu najintensywniejszego granatu. Jej malachitowe oczy spoglądają prosto na niego. 

     Gdy cichną ostatnie dźwięki skrzypiec, kobieta zapowiada kolejnego artystę.  W tym samym momencie gasną wszelkie światła, a salę pochłania ciemność.

    Trwając w mroku i zdziwieniu londyńska elita oczekuje na występ. Cisza staje się zbyt głośna, oddechy niespokojne. Kiedy niewiele brakuje by niepokój publiczności odnalazł ujście, włączają się reflektory. Ich przytłumiony blask rozjaśnia nieco wnętrze, nie oświetlając jednak niczego więcej.

    Melodia, która wypełnia przestrzeń, zdaje się pochodzić z innego świata. Z początku słychać jedynie pojedyncze nuty wygrywane na pianinie. Z czasem zaczynają się one łączyć w dłuższe kompozycje, połączone z czystym brzmieniem harfy. Wyważone dźwięki oplatają umysł obecnych delikatnym łańcuchem nostalgii, hipnotyzując ich niczym wahadło poruszające się jednostajnie przed oczami.

    W pewnym momencie muzyka staje się dramatyczna, odnieść można wrażenie, iż poza polem widzenia zebranych odgrywa się tragiczny spektakl rodem z baśni. Wówczas do dwóch instrumentów dołączają rytmiczne uderzenia w bęben i powodujący złudzenie echa bas. Potęgują one metafizyczną impresję, kompozycja porusza serca nawet tych, którzy głęboko ukryli swe prawdziwe jestestwo.

    W puncie kulminacyjnym utworu ujawnia się kolejny element, przeistaczając muzykę w mityczne arcydzieło za sprawą ostrych, dynamicznych szarpnięć za metalowe struny oraz wysokiego, jasnego głosu wywołującego ciarki przebiegające po ciałach zebranych.

    Dźwięki zaczynają wirować w powietrzu i niczym tysiące maleńkich istot unoszą się ku sklepieniu sali. Porywający taniec brzmień zapiera dech w piersiach. Początkowo delikatna melodia przekształca się w mroczną, wyrazistą sztukę przepełnioną rozdzierająco intensywnymi uczuciami.

    Po raz pierwszy w życiu jest świadkiem takiego widowiska. Nigdy wcześniej nie spotkał się z podobną umiejętnością wpływania dźwiękiem na emocje publiczności. Pełen niekłamanego podziwu i zachwytu wsłuchuje się oczarowany w tę ponadczasową grę tonów.

    Utwór kończy się równie niespodziewanie, jak się zaczął. Cichnie pianino i harfa, milknie bas i gitara elektryczna. Przez jeden krótki moment słychać jeszcze echo uderzeń w bęben, lecz po chwili i ono niknie.

    Światła zapalają się, rażąc oczy widzów, które zdążyły już przywyknąć do mroku. Blask ujawnia tożsamość artystów.

    Na scenie stoi czwórka młodych mężczyzn piastujących opiekę nad swymi instrumentami. Ich twarze są pełne spokoju, usta układają się w ledwie widoczne, lecz zaskakująco szczere półksiężyce uśmiechów.

    Wzrok publiczności kieruje się na sam środek podwyższenia, gdzie ze spuszczonymi powiekami, nieruchomo tkwi wokalistka.

    Po krótkim momencie zawahania rozbrzmiewają oklaski i nie cichną przez długi czas, podkreślając wartość występu. Pomimo tego, artyści nie schodzą ze sceny.

    Gdy salę na nowo wypełnia cisza, a intensywność spojrzeń londyńskiej elity zdaje się przewiercać ciała muzyków, dziewczyna unosi powieki.

    Kieruje wzrok prosto przed siebie, a on doszukuje się w nim tego, czego nie są w stanie zauważyć inni, odwracający oczy od tych zawstydzająco szczerych źrenic.

    Spoglądając w nie, odnosi wrażenie, iż tonie, opada pod wodę, a powietrze uchodzi z jego płuc.

    Dostrzega głębię tak intensywną, że zdaje się ona sięgać dna duszy niczym morska studnia ciemnego piasku.

    Zamiera zaintrygowany, a dziewczyna szepcze do mikrofonu słowo, które rozbrzmiewa w zaistniałej ciszy z siłą dzwonu kościelnego.

- Dziękujemy.